Ik werd lid van de rode familie in 1969 en verloor ze weer uit het oog kort nadat ze als grootste fractie buiten de regering stonden. Toen de familie, in de jaren 90, werden uitgemaakt voor “linkse kliek of kerk”, werd ik mij ervan bewust dat de sociaaldemocratische beginselen toch het dichts bij mij staan en werd weer lid. Eerst wat op afstand, maar naarmate ik meer tijd kreeg, steeds iets intensiever. Momenteel maak ik deel uit van wat we in Apeldoorn het ondersteuningsteam van de gemeenteraadsfractie noemen.
Het is onze plicht om over generaties heen te denken
Ik voel mij nog steeds wat onwennig, ik ontdek iedere keer weer nieuwe activiteiten en initiatieven binnen onze familie. Rode ondernemers in de PvdA, de Rosa Leergang, de Banning Leergang, de Nico Jan Wijsman Leergang, het fenomeen congressen en de gewestelijke en lokale bijeenkomsten. Ook maakte ik in aanloop naar de laatste Tweede Kamer verkiezingen kennis met de Ledenkamer en het Stemlokaal en dat viel nog niet mee. Ik weet niet of dat aan het instrument ligt of aan de mensen die er gebruik vaan maken. Ik kreeg de indruk dat er soms meer gekeken werd naar de letterlijke tekst en minder naar de eigenlijke bedoeling, waardoor het op mij weinig efficiënt en versnipperd overkwam. Verder vind ik het jammer dat het instrument Ledenkamer alleen voor het verkiezingsprogramma gebruikt wordt en niet voor een structurele discussie over bijvoorbeeld Volkshuisvesting, Zorg of Arbeid en Inkomen in 2030-2050. Ik vind dat binnen onze familie te traditioneel en te gedetailleerd en procedureel gedacht wordt en te weinig gezocht wordt naar het grotere plaatje, zodat we wat minder brandjes hoeven te blussen en meer aan preventie kunnen doen. Ik vind het onze plicht om over generaties heen te denken, dit als tegenwicht tegen het korte termijn denken van de markt. Onze kinderen verdienen niet alleen een goede start, doordat ze zeker mogen zijn van goed en gedegen onderwijs, onze kinderen moeten ook zeker kunnen zijn van een goede toekomst voor zowel henzelf als voor hun kinderen.
Onze kinderen en kleinkinderen en de natuur zijn belangrijk
Ons pensioen is belangrijk maar niet belangrijker dan dat van onze kinderen en kleinkinderen. En zeker niet belangrijker dan de natuur die ons uiteindelijk voorziet van de welvaart en de rijkdom waarin we leven. De grote vraag die aan mij blijft knagen: zijn we egoïstische of sociale en solidaire wezens die uiteindelijk het beste met de wereld en onze medemensen voorhebben? Als we egoïsten zijn, kun je je afvragen of democratie wel het juiste model is. Als we sociale en solidaire wezens zijn, verdienen we een verbeterde versie ervan. En dat laatste geloof ik.
Daarom ging ik in op de uitnodiging van het Rode Nest en het Rode Kafé en maakte kennis met het gereedschap dat door een aantal enthousiastelingen uit onze familie is gemaakt. Gereedschap voor het opzetten van een ledenpanel binnen je afdeling. Het was een leerzame dag, vooral middag. “Ledendemocratie van onderop” zoals het in de uitnodiging stond, gaat over het recht van leden gehoord te worden. En dat betekent niet alleen zomaar roeptoeteren wat je ergens van vindt, maar je eerst (laten) informeren; misschien miste ik dat wel in de Ledenkamer. En nadat je geïnformeerd bent, er met anderen van gedachten over wisselen om vervolgens een weloverwogen besluit te nemen. Eigenlijk zou een Ledenpanel al deze fasen moeten doorlopen, alvorens aan de hand van een vragenlijst een mening te vragen. Misschien moet je aan je vragenlijst één of meerdere podcasts koppelen, waar een tweetal of meer deskundigen alle “voors” en “tegens” eens voor je op een rijtje zetten en deze koppelen aan de waarden die wij zeggen te vertegenwoordigen. Liefst deskundigen die het op een prettige manier met elkaar oneens zijn en zodoende de toehoorders prikkelen een eigen mening te vormen. Het mag van mij ook in de vorm van een tweegesprek zoals die te horen zijn bij De Correspondent.
Arie Huisman, Afdeling Apeldoorn